Zapisy dotyczące wyceny aktywów i pasywów wg skorygowanej ceny nabycia zawarte są w ustawie o rachunkowości oraz rozporządzeniu Ministra Finansów z dn. 12 grudnia 2001 roku w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych.
Zgodnie z ustawą o rachunkowości wg skorygowanej ceny nabycia nie rzadziej niż na dzień bilansowy mogą być wyceniane:
– inwestycje zaliczone do aktywów trwałych, dla których został określony termin wymagalności,
– inwestycje krótkoterminowe, dla których został określony termin wymagalności,
– należności i udzielone pożyczki zaliczone do aktywów finansowej,
– zobowiązania finansowe.
Jednostki, które stosują rozporządzenie powinny wyceniać w skorygowanej cenie nabycia, nie później niż na koniec okresu sprawozdawczego, następujące aktywa i pasywa:
– pożyczki udzielone i należności własne; wyjątek stanowią te pożyczki i należności, które przeznaczone są do obrotu; wycenione powinny zostać niezależnie od tego, czy jednostka zamierza je utrzymać do terminu wymagalności; należności o krótkim terminie wymagalności, dla których nie została określona stopa procentowa, można wycenić w kwocie wymaganej zapłaty, pod warunkiem, że ustalona za pomocą stopy procentowej przypisanej tej należności wartość bieżąca przyszłych przepływów pieniężnych prognozowanych przez jednostkę nie różni się w sposób istotny od kwoty wymaganej zapłaty,
– aktywa finansowe, które mają ustalony termin wymagalności,
– zobowiązania finansowe, nie wliczając pozycji zabezpieczanych oraz zobowiązań finansowych przeznaczonych do obrotu, a także instrumentów pochodnych o charakterze zobowiązań.
Te jednostki, których sprawozdania finansowe nie podlegają obligatoryjnemu badaniu przez biegłego rewidenta mogą nie stosować przepisów omawianego rozporządzenia. Jednostki te mogą zatem nie stosować do wyceny aktywów i pasywów skorygowanej ceny nabycia.