Skorygowana cena nabycia jest to cena nabycia, w której składnik aktywów finansowych bądź zobowiązań finansowych został po raz pierwszy wprowadzony do ksiąg rachunkowych (czyli wartość początkowa), pomniejszona o spłaty wartości nominalnej (kapitału podstawowego), skorygowana odpowiednio o skumulowaną kwotę zdyskontowanej różnicy między wartością początkową składnika i jego wartością w terminie wymagalności, wyliczona za pomocą efektywnej stopy procentowej, a także o odpisy aktualizujące wartość.
Skorygowana cena nabycia w polskim stanie prawnym ma uregulowanie w rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych. Rozporządzenie to nie musi być stosowane przez jednostki, których sprawozdania finansowe nie podlegają ogłoszeniu i obowiązkowi badania przez biegłego rewidenta. Taki stan prawny powoduje, że wiele jednostek nie stosuje wyceny w skorygowanej cenie nabycia – nie dla wszystkich jest bowiem jasne, że dla również obligacji czy pożyczek mają zastosowanie przepisy o instrumentach finansowych.
Zgodnie z omawianym rozporządzeniem MF, niektóre z instrumentów finansowych powinny być wycenianie w skorygowanej cenie nabycia. Należą do nich:
– aktywa finansowe, które zostaną utrzymane do terminu wymagalności, np. obligacje,
– zobowiązania finansowe, z wyjątkiem instrumentów pochodnych o charakterze zobowiązań, pozycji zabezpieczonych oraz zobowiązań finansowych przeznaczonych do obrotu, np. kredyty,
– należności własne oraz udzielone pożyczki, które nie są przeznaczone do sprzedaży,
– składniki aktywów finansowych o określonym terminie wymagalności, dla których ustalenie wartości godziwej w sposób wiarygodny jest niemożliwe.